Dag 18 Gambia

Vandaag naar het healtcentre in Brufut gegaan.
Dit is een soort klein ziekehuisje waar mensen komen die geen geld hebben.
Er zijn geen dokters aanwezig maar alleen verpleegkundigen.
Hier heb je een kleine ziekenzaal waar ze je de nodige zorg geven.
Je mag er maximaal 5 dagen dagen blijven en als je dan nog niet beter bent mogen ze je pas naar een echt ziekenhuis sturen.
Ook is er een zaal waar vrouwen naar toe kunnen komen om te bevallen., ze komen te voet echt overal vandaan.
Vandaag was er spreekuur voor baby's en zwangere vrouwen .
Ze komen bij de vroedvrouw en worden gecheckt of de zwangerschap goed verloopt en meteen getest op eventuele ziektes en krijgen de.nodige voorlichting.
Buiten zat het vol met moeders en baby's ze wachten buiten onder een afdak tot ze aan de beurt zijn.
De baby's worden buiten gewogen en nagekeken een tafel verder krijgen ze de nodige injecties.
Deze hulp wordt betaald door de overheid omdat kinderen de toekomst van Gambia zijn.
Binnen in de gebouwen zie je muurschilderingen , deze worden gebruikt om voorlichting te geven omdat niemand kan lezen.
Zo staat er bv een muurschildering van hoe de baby in de buik ligt en dat als je zwager bent je he andere kind niet op je rug mag dragen.
Ook was er net een nieuwe oogkliniek gebouwd , want oogproblemen vooral staar is een groot probleem.
We hebben daar ook Mary Joof ontmoet een oudere Gambiaanse gepensioneerde vroedvrouw daar nog steeds het spreekuur houd.
Na de rondleiding in het healtcentre zijn we mee naar haar huis en tevens bevallings kliniek gegaan.
Daar aangskomen hebben we eerst koffie gekregen.
Er liepen vrouwen met kinderen rond , er liep een vrouw langs me en voor ik het wist had ik een baby in mijn armen liggen.
In het begin ging het wel maar hij begon al snelnte huilen.
Mary joof nam hem over en hij viel meteen in slaap.
Het bleek 1 van haar15 kleinkinderen te zijn va 1 van haar 7 zonen.
Al vrij snel werd het volgende kind bij Anita in haar armen gelegd.
Daarna gingen gaf Mary joof ons een rondleiding en vertelde haar verhaal.
In de kliniek komen vrouwen van uit alle dorpen en zelf vanuit de bush om bij haar te bevallen.
Soms moeten ze uren lopen omnbij haar terecht tekomen.
Het zag er nu mooi uit maar dit was dankzij donaties.
Vroeger was alles gewoon van zand en had ze geen lichtben werkte ze met een zaklamp en kaarsen.
Nu was he een mooi betelge ruimteme blauwe en roze tegels.
Ze heeft nu ook zonnepanelen voor als de stroom weer eens uitvalt.
Als de vrouwen komen legt ze uit hoede bevalling werkt via een leermodel.
Dit omdat vrouwen vaak bang zijn enkel en alleen omda ze niet weten wat er allemaal gaat gebeuren.
Ze legt vaak aan ze uit dat dieren ook bevallen en dat daar ook niets vreemds mee gebeurd.
Er naast had ze nu ook een kamer met bed voor de moeder en een wieg voor de baby.
Dit zodat de moeder na de bevalling kan bijkomen en niet zoals voorheen meteen weer naar huis moet.
Mary Joof wast de baby en geeft het kind ook de eerste kleding.
Ze had ook nog een soort kleine apotheker met medicijnen en malariatesten.
Eerst was het een balie die ze hemaal van zand en klei had gemaakt nu was het een mooie betelde balie.
Het was heel mooi om dit allemaal te mogen zien.
Eigenlijk is Mary Joof met pensioen maar bij gebrek aan vroedvrouwen komen ze nog steeds bij haar , en ze blijft ze helpen.
Daarna door na de loods in Westfield om daar nog even te kijken.
Het was weer gezellig daar .
De buurman van de loods vertelde da zijn zus de lunch klaar had , Anita zei voor de grap ow wat lekker.
Meteen werd de schaal in de loods gezet en ging hij druk op zoek naar lepels.
Overal werden lepels vandaar gehaald bij de buren 2 winkels verder tot we 7 lepels hadden.
De schaal werd midden in de loods op de grond gezet Rolf , Anita en ik kregen een stoel , en de rest ging er opnzijn hurken bij zitten.
Ik mocht de deksel van de schaal halen en er zak yassa met vis in.
Het was heerlijk en uniek dat we gewoon gezellig met zijn allen zaten te eten.